HAVENSCHILDERDAG
Vandaag wordt het een mooie warme zomerdag, is ons op de radio voorspeld. Ik heb met mijn schildersgezel J. een mooie plek gevonden aan de kade van een oude binnenhaven, vlakbij een fabriek voor veevoeders en graan producten.
Terwijl wij aan het schetsen zijn komen er mannen in witte pakken kijken, naar wat er op ons papier ontstaat. Wij genieten van de bedrijvigheid rond onze standplaats. Grote hoge kranen draaien boven onze hoofden, verplaatsen allerlei materialen van de ene naar de andere kant, of van de wal naar het schip.
Ook de chaufeurs van grote tankwagens die hier af en aan rijden komen nieuwsgierig kijken en vertellen wat zij hier doen en wat zij vervoeren. Zoals maïs en erwtenmeel, wat bestemd is als veevoedersupplement voor o.a. de forellenkwekerijen in Noorwegen.
’s Middags duikt er een jongeman op met rugzak en een didgeridoo, een pijp, mooie versierd, met een lengte van zo’n 1.50 mtr. Hij vertelt dat hij ergens aan de overkant onder een brug geslapen heeft. Hij komt van Praag en zoekt, omdat hij geen cent op zak heeft, werk. Wij bieden hem een glaasje wijn aan en hij didgeridoet wat voor ons. In gebrekkig engels leggen wij hem uit wat ie kan verwachten. Vol goede moed stapt ie op en wij hopen dat ie ergens succes zal hebben.
Maar twijfelen er wel aan en vragen ons af wat er met zo’n knul kan gebeuren. Immers hij heeft geen visum, dus is ie illegaal, wil iets met land-of tuinbouw gaan doen en dat vind je niet in het Centrum van Rotterdam. Dus moet ie naar de buurgemeentes. Hoe komt ie daar? Wij wezen hem de weg, maar vragen ons wel af hoe ie daar zonder pecunia moet komen. En dan nog werken ook, maar.. hij is een ondernemende jonge wereldreiziger en wij maar een paar oude schilders.
Wij zetten ons weer aan de arbeid en terwijl er een mooie havencompositie ontstaat, wordt er achter ons, waar 2 reusachtige deuren de kade versperren, door een kier in het Spaans -Mexicaans iets gevraagd. Wat blijkt? Aan onze kant liggen de kabeltouwen van een containerschip dat wil vertrekken naar Willemstad op Curacao. De vraag, begrijpen wij, is of wij even die touwen los willen gooien. Geen probleem. Wij assisteren wel en worden toegewuifd door de bemanning die onze havenstad Rotterdam verlaat.